Li gorî rapora nûçegihanê çandî yê Ajansa Navneteweyî ya Ehl-ul Beytê (s.x) -ABNA-Elî EhmedMehrabî, nivîskar û şirovekarê guherînekên stratejîk a Îran û Şoreşa Îslamî, bi bîranîna salvegera mirina Îmam Xomeynî nivîsarekî binavkirî ye:
Çardeyê Coterdan Xurdad(Hazîran), salvegera mirina Îmam Xomeynî, ne tenê rojê ji bîrçûna rêberêk siyasî ye, belkî roja xwendina nû ya mektebekî civakî ye; mektebek ku di navê xwe de pergala yek xistinê avakiriye ku navenda wê mirove, û li ser bingeha Xwedê, mirovan û serbilindiyê hatiye avakirin.
Îmam Xomeynî ne tenê damezrandera desthilata Komara Îslamî bû, belkî şêwirmendê şêweyekê bêmînak a hukûmetê ya Îslamî, perwerdeya mirovî û rêveberiya gelê jî bû. Di wê nimûneyê de, îman, aqil, siyaset û manewî, komarî û îslamî bûn bi hev ve girêdayîn; ne dijî hev, belkî di yekîtiyê de.
Ewan gotibûn: Komara Îslamî ne peyvekî kêmtr, ne jî peyvekî zêdetir e.
Ew rêzik navenda fikirê siyasî yên wan e; hukûmetek ku ne siltanî ye, ne jî demokrasi, belkî gelserokiya dînî ye, bi pêgirtiya dengê gel û rêberiya Wêlîyê Feqîh.
Lê di navdilê vê pergalê de, Îmam têgihiştina xwerû ya guherîna mirovan şirove dikir. Mirovek divê were perwerde kirin, pêşveçûnê bike û di rêya girtina rizaya Xwedê de bicive. Ji ber vê yekê, berdewamiya Îmam li ser çavkaniyên mirovî, biryardana stratejîk û îmanî bû, ne tenê rêveberî û amrî.
Di fikirên Îmam de, serkêşiya desthilata Îslamî ne tenê bûyek ji pêvajoya rêveberiyê ye, belkî ewê amanetdariya gel û leşkeriya Wilayetê be. Ew di dersên xwe de li ser rêveberiyê de hema hema serdana vê xebatê dikin: divê kesek bibe serkar ku hêstê xwe bidê êş û pirsgirêkên gelê, bi navê Xwedê kar bike û dûr be ji komkirina malê û dunyayî.
Ev gotin, binyadek mekteba rêveberiya Îslamî ye; ku di nav de, êtiqad ji belge û destûr bilindtir e, û gelbûn jî ji prosedûrên rêkêxrawî bilindtir e.
Îmam, desthilat li ser bingeha bawerî û temenê xwe bi ciwanên bi îman, şoreşgir û têkildar da. Heta di rojên giran a şerê de jî, ew karanîna hêza mirovî di bingeha paqijî û qebûlkirina pêşengiyan de dît. Ev çavkaniyan paşê bûne bingehên pergala rêveberiya cehadî û nimûneyekî ilham-bêxş.
Ji aliyek din, Îmam bi rûmeta xwe vekir ku berpirsek ne xwediyê desthilatan, belkî xizmetkarên gel in. Ew bawer dibûn ku gel xwediyê rastîn a vê şoreşê ye û tu pergala ji bê razîbûna gel, desteka gel û rêzê wan, nikare dom bide.
Îro, di rewşekê de ku civakê hewce ye ji nûjandina sermayeya civakî, bilindkirina hêviyê di nav rêveberan de û pêşvebirina pergala şaffaf a rêveberiya çavkaniyên mirovî de, vegerê mekteba Îmam ne tenê bijartinek, belkî pêwîstiyekî dîrokî ye.
Mekteba Îmam komelayekî tevahî ye ji îman, gelbûn, rêveberiya Îslamî û karameriya cehadî. Dibistankek e ku di nav de, leşker û wezîr, berpirsek û besîcî, hemûyek meriv pêdivî ye li hev digihêjin: avakirina civakêkî dadperwer, pêşketî, manewî û gelî.
Ewan çûne, lê armanca wan hêj di dilê gelek kesan de dijî: rûha Xwedê çû, lê rûha şoreş hêj zindî ye.
Your Comment