Li gorî rapora nûçegihanê çandî yê Ajansa Navneteweyî ya Ehl-ul Beytê (s.x)– ABNA – Hin gotinên taybet ne encama binketinê li dema tenêtiyê, lê guhertoyên dilên winda yên ji salên dirêj a cihada bêdeng; dîlnivîsek ku Serdara Sepahbedê Pasdarê şehîd Ghulamali Reşîd, serokê bazêra navenda Xatme-ul-Enbiya (s.x.a), tenê çend rojan berî şehadetê ji destê rejîma Siyonîst nivîsîye, ji wê cureyê ye.
Ew ku piştî şerê pîroz, di çand bazêrganên cûda de her gav ji xebat û cihad ji bo hêza welatê Îslamî dest nekir, di peyama dawî yên xwe de, bi rûmetiya xwe û rastgoî ji kêfxweşî, dilxwestî û asrarên mawtin axivî; mawtinê ku ew xwe ne zanibû hikmeta wê li çi ye û çima heta sedsala heftêyê jiyana xwe jî di nivîska xwedî de hatiye.
Ew — bi rastî û bê şilkirinê — bê ku xwe di binketina peyvên qehwaz de bişewite, nivîsîye ka rojên wî çawa di zeviyên şerê de, û salên paşê jî, bê rawestîn û bê demek aram, derbas bûn; heta ku jî, mal û malbata wî tenê beşekî kêm ji hebûna wî girtibûn, û ew xwe kuştayekê dem û temenê dihîsab kir.
Nivîsîye ka dilê wî dixwaze bersiva wê melekê bidê ku şevan tê dixem û bi bandorên xwedîya heftê-salî re dibêje: "Demê te nêzîk e!"
Û ew jî, bi wê tevdîyê şêrîn û xemgîn a yek ciheker, di xwînra xwe de xweza xebat û karê wî da got:
"Kar û hêwlên me hîn jî li nav hemberên 'Kurên Bîstanê' hatine hesab kirin."
Ev destnivîs — zêdetir ji bûna xudanek — çîroka rêyek e ku axira wê bi girêdayîya Xwedê tê veşartin, û destpêka wê bi evîna şehadetê tê xwendin.
Xwêrê wan şehîdan bê! Ew ku mirin, gelek bextewar bûn…
"Xwedê bike ku jiyana vê neçaran were girtin
bi destê pîroz a Hazretê Ezrayîl (s.x)… Ez qet wisa difikir nekir ku ev qas dirêj bimîn! Niha li ber dergehê 72 salîya xwe me!
Berî şoreşê em difikirin ku berî ku 30 salî bim, em şehîd dibin! Di şerê de jî awayekî din bû.
Di dema vê 37 salan paş şerê de, karên pirr û giran yên navenda lêkolîn û bazêrgan (stratejî û operatîf) roja me qet tenê negirt.
Her rojê di vê salan de rastî wek heftêkî dirêj li ser me derbas bû. Roj ku qediya, li şevê wê em bi xeyalên rojê din dest bi karê din didin."
“Ez di malê de tenê heta saetek an jî kêmî zêdetir dimînim, berî namaza megrib û îşa (ji bo şamê) — û salamet! û ez ji malbata xwe û Abbas (kurê min) re dibêjim: Hîs bikin ku ez kuştayekê kuştayî ya kuştayî ya şikestîyê me û wek kesên nebaşxweş nekarim herî kêm nîv saet jî bi kes re qise bikim…!
Em nazanin sirra mawtina me di vê cîhanê de di sedsala heftêyan de çi ye?!
Dilê min dixwaze bersiva wê melek û fîlêkê ku her şev tên û dengê wan dibêje (bi peyama Rûsula Xwedê (s.x.a)):
‘Ey kurên heftêyan! Hûn hatin bang kirin, bidawî bikin!’
Ez dixwazim bibêjim: Baba! Em hîn jî li gora şertên karê xwe…”
Di rêza "Kurên Bîstanê" de hatine me — hûn dibêjin: "Xebitîn û têkoşîn bikin!"...
Lê gêshtê me, carinan, ji "Kurên Şêstanê" jî derbas bûye — wê melek dibêje: "We wek gundik in ku demekê re ketin qadê – demê girtinê ya wan nehêz nehatî ye!"
Zikra herêmî ya me bûye:
Em aîdî Xwedê ne û em ê vegerin ba Wî!إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ!... gelek caran...
Xwêrê wan şehîdan bê.
Bira we: Reşîd
15/3/1404 (hecrî şemsî)
🔚 Dawiya Peyamê
Etîket:
-
Serdarê Reşîd
-
Şehadet
-
Xulameli Reşîd
Your Comment