Parastina rûmeta yên din ji bo te çiqas girîng e?

Li gorî rapora Ajansa Navneteweyî ya Ehl-ul Beytê (s.x) ABNA- Ji Îmamê Kazim (silav û rêz li ser wê bin) hatî rîwayet kirin:"Kesê ku xwe ji rûmeta mirovan dûr digire، Xwedê dê di Roja Qiyametê de şaşiyên wî bibaxşîne û kesê ku gazabê xwe ji mirovan bigire، Xwedê jî dê di Roja Qiyametê de gazabê xwe ji wî bigire."
(Tehaf al-Uqol, r. 391)
Îmam Kazim (s.x) di beşa yekem a vê gotinê de emrê dide ku mirov divê xwe ji bêrûmetkirina wanê din biparêze. Kesê ku di dijberê xwe de dikare ew rûmetê biparêze، dîsa jî xwedî rûmetê dibin li ber Xwedê di roja hesanê de. Ev jî wateya ku gelek caran bi mirov tê qebûl kirin ku rûmeta kesekî tê şikandin، lê kesê ku xwe digire، ji Xwedê re xwedî hêjaî û mezinbûnê dibe، û Xwedê gunehên wî bibaxşe.
Bi kêfa reşê şêwirmendiya rêya dijîtal، lêdana nav û rûmeta kesan—bi taybetî di torên civakî de—gelek zêde bûye. Pir caran navê kesek bi bêdengî tê berçavkirin، bê ku balê were dan ku ev dibe sedema şikandina rûmetê wî an wî ye. Ev xelatên şerif ku Îmam Kazim (s.x) jê diaxive، mirovê xwêndekar tê teşwîq kirin da ku xwe biparêze، û bêdengî bikar bîne ji bo bihêvîya xwe ya axiretê.
Di beşa duyemîn a gotinê de، Îmam Kazim (s.x) dîsa jê re gotiye:
"Kesê ku gazabê xwe bigire، Xwedê dê gazabê xwe di Roja Qiyametê de ji wî bigire."
Ev gotin hîn dike ku kontrolkirina qeh û hêrs—bi taybetî di beramberê wanê din de—di rewşa mirovahiyê de hêjayî mezin e. Hêrsê mirovê dibê ku mirov şikeste bike، lê kesê ku wê kontrol dike، xwedî rûmetê dibe û Xwedê bi gazabê xwe wî cezayê nabe.
Di peyvêkî din de، jî Îmam Kazim (s.x) wisa dibêje:
"Di Roja Qiyametê de daxwazekê dê bibe: ‘Ey kesên ku bi Xwedê re xelatek heye، rabe!’
Ew demê tenê ew kesê radibe ku efû kiriye û têkiliyê rast kiriye؛ û ew xelatekê wê bi Xwedê re be."
(Tehaf al-Uqol)
Ev gotin gelek girîng e، çimkî difêrîne di nav mirovên ku tenê li ser xwe fêm in، û yên ku bi qelema xwe û dilê xwe dikin xwedî îhsanê. Efû kirin û sazkirin—ne tenê li cîyê nebêj—belkî li hemberê wanê din jî، sedemê xelata mezin e.
Çavkanî:
1.    Hesen ibn Elî, Ibn Şu'be el-Herranî – Tehaf al-Uqol, r. 391
2.    Hêman çavkanî ji gotinê paşîn.